Durf jij jezelf te redden?

De afgelopen jaren heb ik geleerd dat een heleboel mensen (zowel in mijn praktijk als privé om mij heen) heel lang rondlopen met klachten, problemen, ervaringen, emoties, trauma’s etc. Zeker hier in West-Friesland kunnen we er wat van, we willen een ander niet lastig vallen en denken vaak: niet zeuren en door gaan. Vooral niet teveel voelen, er lang bij stil staan.

Ik hoor ook veel klanten zeggen (nou ja, niet letterlijk maar ik hoor het tussen de regels door) dat als ze er niet bij stil staan, er niet aan denken of het aandacht geven, dan is het er ook niet. Ik kan je verzekeren, het is er wel degelijk en het achtervolgd je totdat je er eens de tijd voor neemt, het de ruimte geeft en verwerkt. Tot die tijd gaat het ergens vast zitten in je lichaam, vaak op een zwakke plek en speelt het af en toe op om je eraan te herinneren dat het er zit en je aandacht wil. Dit is iets dat  klanten vaak niet willen horen van me trouwens. Het betekend dat ze zelf ook aan de bak moeten namelijk. Maar ik wil je helpen, niet alleen maar zeggen wat je graag wilt horen.

Wanneer iemand een probleem niet erkent maar zijn kop in het zand steekt moet ik altijd denken aan kinderen die verstoppertje spelen. Die kunnen rustig midden in de kamer gaan staan met hun handen voor hun ogen en met volle overtuiging denken dat we ze dan niet zien, dat ze er niet zijn.

Zolang we maar lachen, zo lang we maar gezellig doen, zolang we maar blijven rennen en vliegen dan is een klacht/emotie/probleem/pijn er niet.

Waarom dan ‘durven’ in de titel? Nou ik denk dat het een groot stuk durven is.

DURF JE OM HULP TE VRAGEN ALS JE HET NODIG HEBT?

Er zijn oneindig veel redenen om vooral mooi weer te spelen. Schaamte, jaloezie, niemand tot last willen zijn, onderschatting van je probleem, gebrek aan zelfliefde, gebrek aan eigenwaarde. En ik heb ervaren dat heel veel mensen niet om hulp vragen. Zelfs bij mij in de stoel. Dan boeken klanten een behandeling en ik vraag altijd wat ik kan doen voor ze. Bij de meeste afspraken komt er tijdens de behandeling past een probleem naar boven die eigenlijk wordt onderdrukt, wat niet erg genoeg wordt gevonden, waar ze me niet lastig mee wilde vallen etc.

Maar je kan niet alles alleen oplossen. Wat geeft jou het idee dat je alles alleen moet doen? Dat je sterk moet zijn maar vooral niet sterk bent als je om hulp vraagt? Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten en zwakheden. En iedereen heeft ook zeker zijn eigen blinde vlek, dingen waar je je niet bewust van bent.

Hoe kan jij dan altijd alles alleen, helemaal zelf oplossen?

Dus…vraag om hulp. DURF om hulp te vragen. Een huis bouw je toch ook niet zelf? Daar schakel je mensen voor in die er verstand van hebben. Waarom zou je dan problemen met je lichaam of geest wel zelf  moeten en kunnen oplossen. Ook daar zijn mensen voor die je  kunnen helpen, net als de bouwvakkers die een huis bouwen.

En dan als laatste nog even dit: vul voor een ander niet in wat ze ervan denken wanneer je om hulp zal vragen. Vaak vinden mensen het alleen maar super fijn als je uitspreekt wat er speelt, waar je mee worstelt en hoe ze kunnen helpen, ga maar na bij jezelf.

Durf jij jezelf te redden door hulp te vragen?

Ps. de tekst van deze blog heb ik geschreven voor mijn inspiratiemail. Wil jij mijn inspiratiemail ook ontvangen? Meld je dan hier aan.